تحلیل تعارضات همسایگی و برخی پیامدهای آن در شهر تهران

همسایگی از جمله مهم­ترین واحد­های اجتماعی بوده که به نوعی قلب اجتماع محلی و تقویت­کنندۀ پیوندهای اجتماعی است. با وجود این، همسایگی می­تواند باعث رنج و درد مردم شود. این تحقیق با استفاده از نظریۀ پیر بوردیو (میدان، عادتواره و ناسازی) در پی توصیف و تبیین تعارضات همسایگی و مسائل ناشی از آن در شهر تهران است. روش مورد استفاده در این تحقیق، کیفی است. با بهره­گیری از ابزار مصاحبه­های عمیق سعی شده است تا تصویر روشنی از چگونگی و چرایی تعارضات و رنج­های همسایگی و برخی پیامدهای آن به­دست آید. یافته­های تحقیق نشان می­دهد، اکثر ساکنان جامعۀ مورد مطالعه، تجربۀ مشترکی از ناسازی و عدم توافق با همسایه­های دیگر داشتند. نزاع میان همسایه‌ها، سلب آسایش، در هم ریختگی فضای درونی آپارتمان و عدم درک متقابل از یکدیگر تنها بخشی از مشکلات زندگی آپارتمان‌نشینی در منطقۀ مورد مطالعه بود. چنین مشکلاتی به لحاظ شخصی باعث خستگی و فرسودگی و به لحاظ همسایه­داری موجب ایجاد دشمنی و کینه­توزی میان همسایه­ها شده است. این تعارضات، پیامدهایی مانند کاهش نوع‌دوستی را به دنبال داشته است.